Aan de voet van het El Vallito klif, in het uiterste westen van El Hierro, ligt het ‘rode strand’ van Verodal. Op de top van het klif ligt een rode kegel van lapilli: Montaña de los Charcos . Hoewel het strand uit de verte op het eerste gezicht grijs oogt, heeft het zand van dichtbij een zweem van rood en valt ook op hoe grof het zand is.
De macrofoto’s van het zand van Verodal komen duidelijk overeen met de bronnen: de lava (klif) en lapilli (van de kegel erboven), die het strand insluiten. De korrels zijn zwart, donkergrijs, rood en groen en bestaan uit onveranderde tot gedeeltelijk geoxideerde basaltfragmenten.
Over het maken van de macrofoto’s en de voorbereiding vertelt fotograaf Jacques Feijen (van de Werkgroep Zand van GEA) het volgende:
“Het zand heb ik eerst enkele malen gewassen om het zoutlaagje om de korrels te verwijderen en eventuele organische deeltjes en klei eruit te wassen. Daarna heb ik het zand op de radiator gedroogd. Vervolgens heb ik het gezeefd, want alleen korrels tussen de 2 en 0,064 mm rekenen we tot zand. Als dit voorwerk is gedaan, registreer ik het zandmonster in een Excel-bestand met o.a. de bijbehorende GPS-coördinaten.
Voor het fotograferen neem ik een half theelepeltje zand, wat ik overbreng in een petrischaaltje. Dat leg ik onder mijn foto-installatie en ik start met fotograferen. De beeldbreedte meet ik na het nemen van de foto.
Soms isoleer ik korrels met een heel fijne pincet en een fijn penseeltje. Zo kan ik de details beter fotograferen of er een speciale korrel extra uitlichten. Soms gebruik ik een magneet om korrels die magnetisch reageren te onderzoeken.
Het is lastig om de verhouding tussen de verschillende mineralen weer te geven. Afb. 2 is een overzichtsfoto, d.w.z. deze geeft een representatief beeld van de korreltypeverhouding.
In het hier beschreven zandmonster van Verodal schat ik dat 5% van de korrels uit olivijn bestaat Afb. 3 toont uit het zandmonster geïsoleerde olivijnkorrels. Het monster op afb. 4 bevat magnetiet; de kristalvorm is herkenbaar."